เรียนภาษาอังกฤษผ่านเน็ต ฟรี: [2141] ความรักในยุคสมัยที่ต้องรอ

Monday, February 13, 2012

[2141] ความรักในยุคสมัยที่ต้องรอ

สวัสดีครับ

วันที่ 14 กุมภาพันธ์ เป็น “วันแห่งความรัก” ผมอายุเลย 50 ปีแล้ว อาจจะพ้นวัยที่จะพูดถึง “ความรัก” ไปบ้าง แต่ให้ผมพูดอะไรสักนิดเกี่ยวกับความรักเถอะ...นะครับ

ผมเข้าไปใน YouTube เพื่อหาเพลงเกี่ยวกับความรักฟัง... ครับ แน่นอนครับ มันก็ต้องเป็นเพลงในรุ่นที่ผมเริ่มโตและรู้จักความรักเยี่ยงหนุ่มสาวนั่นแหละครับ ผมได้ยินบางคนพูดว่า เพลงรักสมัยนี้ไปค่อยนุ่มนวลอ่อนหวานเหมือนเพลงรักสมัยก่อน ผมว่าพูดอย่างนี้ออกจะไม่ค่อยเป็นธรรมกับคนรุ่นใหม่ ผมเชื่อว่าความรักไม่ว่าจะอยู่ในหัวใจของคนรุ่นไหน ก็คือความอ่อนหวานทั้งนั้นแหละ

แต่ความรักของคนรุ่นผม เป็นรุ่นที่เทคโนโลยียังไม่เยอะ การคมนาคมหรือการติดต่อสื่อสารลำบากและยืดยาดเชื่องช้ากว่าสมัยนี้หลายสิบหลายร้อยเท่า ความคิดถึงของคนรุ่นผมที่มีต่อคนรักจึงต้องรอมากกว่าคนสมัยนี้ การที่ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีอินเทร์เน็ต ไม่มีรถและถนนหนทางให้ติดต่อได้อย่างรวดเร็วทันใจ ทำให้การรอเป็นส่วนหนึ่งของความรักอย่างหลีกเลี่ยงไม่พ้น

เมื่อเข้าไปฟังและพิจารณาเพลงรักที่ผมรู้จัก ผมก็รู้สึกว่า รักที่ต้องรอบ้าง ทนบ้าง หลายครั้งที่ต้องรอนาน และอดทนนาน มันก็เป็นความรู้สึกที่โรแมนติกไปแบบหนึ่ง สมัยก่อนเมื่ออยู่ห่างจากคนที่รักคนละจังหวัด เมื่อคิดถึงมาก ๆ แต่ละครั้ง ก็ต้องมีกระดาษเขียนจดหมาย ซอง แสตมป์ ไว้พร้อม เมื่อเขียนจบในยามค่ำคืน พอรุ่งเช้าก็ต้องถีบจักรยานออกจากบ้านนำจดหมายไปทิ้งที่ตู้ไปรษณีย์ และก็นับวันรอที่จะได้รับจดหมายตอบ จดหมายที่มีไปมาหาสู่กันคือความคิดถึงและความรักที่เราสองหยิบใส่ซองและเปิดออกจับต้องได้ เก็บรวบรวมไว้เยอะ ๆ เอามาอ่านเล่นด้วยกันเพื่อระลึกถึงความหลังที่หวาน ๆ ก็ได้ เราต้องเขียนจดหมายและต้องรอ เพราะเราไม่มีเทคโนโลยีที่ทำให้เราไม่ต้องรอ

ผมลองเปิดเพลงสมัยที่ผมเริ่มรู้จักความรักเมื่อสมัยโน้น มาฟังดูในวันนี้ ก็รู้สึกถึงวันคืนในอดีตที่คนรุ่นใหม่อาจจะไม่คุ้นเคยนัก ผมเลือกนำบางเพลงมาเปิดให้ท่านผู้อ่านที่เป็นคนรุ่นเดียวกันได้ฟัง บางทีท่านอาจจะระลึกถึงวันคืนในอดีตที่ท่านเพิ่งเริ่มรู้จักความรัก ในวันนั้นซึ่งคนไทยยังไม่รู้รักคำว่า “วาเลนไทน์”

ลองฟังดูได้เลยครับ เพลงเก่าบางเพลงก็นำมาร้องใหม่แต่ก็ยังคงความหวานอยู่เหมือนเดิม

พิพัฒน์

ไม่รักไม่ว่า - ก๊อต